Η Νέα Σμύρνη είναι δήμος στην περιφέρεια του Νότιου Τομέα στην Αττική. Έχει πληθυσμό περίπου 73.000 κατοίκων, έκταση 3,524 τ.χμ. και υψόμετρο κέντρου 50 μέτρα.

Η δημιουργία του συνοικισμού χρονολογείται περί το 1926, μετά την έλευση προσφύγων από τη Σμύρνη της Μικράς Ασίας στα περίχωρα των Αθηνών, με αποτέλεσμα να τυγχάνει μιας σύγχρονης και άρτιας πολεοδομικής υποδομής με καλή ρυμοτομία, μια απέραντη πλατεία και πλούσια άλση.

Εμβληματικά κτίρια θεωρούνται το Ιωσηφόγλειο Ορφανοτροφείο, το Καμπαναριό της Αγίας Φωτεινής (πανομοιότυπο αυτού που βρισκόταν στη Σμύρνη έως το 1922), ο πολυχώρος Γαλαξίας και η Εστία Νέας Σμύρνης.

Η περιοχή της σημερινής Νέας Σμύρνης ονομαζόταν στο παρελθόν Ανάλατος, λόγω ενός πηγαδιού με γλυκό νερό που βρισκόταν κοντά στο ναό των Αγίων Θεοδώρων, στη θέση όπου βρίσκεται σήμερα το γήπεδο του Πανιωνίου. Στις 24 Απριλίου 1827 έγινε εκεί μάχη μεταξύ Τούρκων και εξεγερμένων Ελλήνων για την ανακατάληψη της Ακρόπολης, γνωστή ως Μάχη Αναλάτου. Στις 14 Φεβρουαρίου 1898 στον Ανάλατο έγινε απόπειρα δολοφονίας του Βασιλιά Γεωργίου Α΄. Σε ανάμνηση της διάσωσής του, η Βασίλισσα Όλγα έχτισε το ναό του Αγίου Σώστη. Ο ιερός αυτός Ναός είναι στο Δήμο Αθηναίων αλλά διοικητικά υπάγεται στην ιερά Μητρόπολη Νέας Σμύρνης.

Η περιοχή άρχισε να κατοικείται στις αρχές του 20ού αιώνα, ενώ μέχρι τότε δεν είχε κατοικηθεί συστηματικά. Τη διέσχιζε η Φαληρική οδός η οποία ένωνε την Αθήνα με το Φάληρο, το αρχαιότερο επίνειο της Αθήνας.

Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, το 1922-1923, η κυβέρνηση αποφάσισε την κατασκευή συνοικισμού για τους πρόσφυγες από τη Σμύρνη στην περιοχή και η οικοδόμησή του άρχισε το 1926. Το 1928 είχε πληθυσμό μόλις 210 κατοίκων. Μεταξύ 1933 η περιοχή αναπτύχθηκε σε πραγματική πόλη με πληθυσμό 6.500 κατοίκων, ο οποίος έφτασε τους 15.000 κατοίκους πριν το 1940.

Η Νέα Σμύρνη έγινε Δήμος με το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και την απελευθέρωση, το 1944 και οφείλει το όνομά της στην καταγωγή των προσφύγων κατοίκων της.